یه منتظر...

هوالغریب

اصلا حوصله نوشتن نداشتم ولی چیکار کنم اول این روحیه نقّادانه ما ما را ول نمی کنه دوم اعتیاد به نت و وبلاگ

چند شب پیش رفته بودیم جشنی که سازمانمون برای تقدیر از دانش آموزان ممتاز کارکنانش برگزار کرده بود که اتفاقا مصادف بود با جشن سالروز تاسیس شرکت ما

ابتدا یه تشکر بکنم از متولیان امر که اصل و نفس کار خیر و ستودنی بود

اما از اونجایی که من همیشه نکات منفی کار را می بینم بد ندیدم یه تذکر بدم

یادم رفت بگم مراسم در سالن بزرگ وزارت کشور برپا شده بود که انصافا از سالنهای شوها و ... خارجی از نظر امکانات چیزی کم ندارد

و اما بعد...

از نماز خانه سالن بزرگ وزارت کشور؟! برای شما بگویم  گوشه زیر زمین با چند پارتیشن مکانی به وسعت 9 متر تعبیه شده بود که بوسیله فرشی پاره و موکتی کثیف فرش شده بود (قابل توجه آقای وزیر کشور آینده؟)

یه توصیه هم به مسوولین فرهنگی سازمان:

بهتر است ذره ای هم در این مراسم توصیه های مذهبی به شکل کودکانه به بچه ها آموزش داده شود تا در آینده مفید واقع گردد. آخه مجریان برنامه یکی دوبار از دستشون در رفت و نام امام خمینی(ره) و پیامبر اکرم (ص) را بیان نمودند ولی در عین ناباوری کسی از جمعیت 3، 4 هزار نفری سالن صلوات نفرستاد همانهایی که به احترام مدیر عامل از جای خود قیام کردند

از فضایل؟! و پاچه خواریهای خانم مجری هم چه بگویم ...