یه منتظر...

یه تشکر مخصوص از مدیر محترم پارسی بلاگ که اسم شریفشونم نمی دونم از بابت انتخاب دلنوشته قبلی بنده به عنوان یکی از چند نوشته برگزیده ومی خوام بگم  واقعا کارشون خیلی درسته که می شینن برا اعضای سایت ارزش قایل می شن و نوشته ها را می خونند و انتخاب می کنند

اینم تقدیم به همشون

اما بیست وچند روز به محرم بیشتر نمونده هفته پیش بچه ها پیشنهاد جلسه هماهنگی دادند من چون آمادگی نداشتم و بدون اطلاع همه اعضای هیئت امنا بود قبول نکردم قراره امشب جلسه بذاریم به نظر امسال مسائل حادتر وشدیدتر داشته باشیم امسال یا این طوریست یا اینکه هیچ مسالپیش نمی یاد حد وسط نداره

از اینکه امروز نوشتم به خاطره اینه که دوشنبه دارم می رم ماموریت آبادان (با هواپیما) ؟؟!!!

گفتم شاید دیگه فرصت نکنید چرندیات مرا تحمل کنید بالاخره شاید ...

اگر من یکشنبه بعد پیامی ندادم بدانید از دستم راحت شدید شما هم مثل همه اونایی که اذیتشان کردم ومی کنم

و اما بعد...

درد، دل آدمی را بیدار می‏کند، روح را صفا می‏دهد، غرور و خودخواهی را نابود می‏کند، نخوت و فراموشی را از بین می‏برد، انسان را متوجه وجود خود می‏کند.
خدایا! اکنون احساس می‏کنم که در دریایی از درد غوطه می‏خورم، در دنیایی از غم و حسرت غرق شده‏ام، به حدی که اگر آسمان‏ها و زمین را و همه ثروت وجود را به من ارزانی داری به سهولت رد می‏کنم، و اگر همه عالم را علیه من آتش کنی، و آسمانی از عذاب بر سرم بریزی و زیر کوه‏های غم و درد مرا شکنجه کنی، حتی آخ نگویم، کوچکترین گله‏ای نکنم، کمترین ناراحتی به خود راه ندهم، فقط به شرط آنکه ذکر خود را، و یاد خود را و زیبایی خود را از من نگیری، و مرا در همان حال به دست بلا بسپاری، به شرط آنکه بدانم این بلا از محبوب به من رسیده است تا احساس لذت کنم، و همه دردها و شکنجه‏ها را به جان و دل بخرم، و اثبات کنم که عزت و ذلت دنیا برای من یکسان است، لذت و درد دنیا مرا تکان نمی‏دهد و شکست و پیروزی مادی در من تأثیری ندارد

کلمات کلیدی :